A child in the basket

تو ماشين منتظر کاوه بودم که اين آقاهه با دوچرخه رد شد. بچه‌اش هم تو سبد اون جلو نشسته بود و شش تا صندوق پشتش. 

به خاطر تحريم‌های خيلی طولانی برای ورود ماشين، دوچرخه هنوز يکی از وسايل نقليه‌ی اصلي مردم ميانمار است

I was waiting in the car for Kaveh that I saw this man riding a bike. His child was in the basket in front and a pile of boxes at the back. Yet he seemed cool and felt no danger for the child. 
In Burma, due to the sanctions on the car import for a long time, bicycle is still popular between people.  

‌‌‌beautiful homes of the homeless

فکرش را هم نمی‌کردم که زندگی حرفه‌ای من در يانگون شروع شود.

اينجا حتا يک ساختمان دهه‌ی هشتاد هم معماری مدرن و خفن محسوب می‌شود. آدم‌های پولدار ولی دلشان ساختمان‌هايی می‌خاهد که رندرها‌يشان مجله‌ها را 

پر کرده است. ساختمان‌هايی بلند با نماهای تجاری و براق..

ولی من دلم بيشتر با معماری بومی اينجاست.

چند وقت پيش بود که در راه رفتن به سايت يکی از پروژه‌ها خارج از شهر يانگون، يک رديف کلبه‌ ديدم به موازات جاده. کانال آبی از ميانشان مي‌گذشت. بعد‌ها فهميدم که اين کلبه‌های بی‌خانمان‌هاست. کلبه‌هايی که بزرگی هر کدام شايد اندازه‌ی يک نشيمن خانه يا حتا کوچکتر بود با ديوار و سقفی از حصير و برگ. اتاقی در پشت و ايوانی در جلو، پلان خانه همين بود. در و پنجره نبود. هوا بود که می بايست جريان می‌داشت. نبض خانه همان سوراخ‌های ديوار بود که هوا را به داخل عبور می‌داد. جريان هوا درون و زير خانه دمای مطلوبی را فراهم می‌کرد. خًنکايش به اندازه‌ی کولر نيست ولی آنقدر کافيست که روی يک صندلی چوبی جلوی ايوان لم بدهی و بازی بچه‌ها را تماشا کنی. کاری که مردان اينجا خيلی دوست دارند.

I would never think I would start my architecture career here in Yangon, where even a building from 80s would be considered as "modern" architecture. It seems to me that most of the clients who look for an architect, usually look for those kind of commercial towers that you normally see in the renderings in the magazines. Yet I feel the power of vernacular architecture here more than even in my own country.

It was some time ago, when I was going to a project site outside of the city that I saw a row of huts parallel to the road with a water channel in between. I understood later that these are the huts that homeless people build in the suburbs. To me the structure and the materials that they used were super interesting. Each hut which was a house for a family was not bigger than a normal living room. A square room at the back and a verandah in front. That was the whole plan. All the walls were made by woven straw and the roof was thatch, so light and cool.. The air flows inside through the holes of the walls and beneath the hut. That provides the most basic comfort. Not as cool as AC but cool enough to spend all the day, lying on an old wooden chair in front of the verandah, watching children play, as most men do in this country.

The story of my ear & Dr.Hla Myint

امروز من ودکتر لامين تصميم گرفتيم که ديگر هم ديگر را نبينيم. دکتر لامين دکتر گوش و حلق و بينی در بيمارستان پانلانگ يانگون، کسی‌ست که من در دو هفته‌ی اخير چهار بار رفتم سراغش تا هر بار درد گوش من را کمی بيشتر کند و او هم کارش را خوب می‌دانست. چون پير است انگليسی را خوب مي‌داند. شايد هم چون دکتر است. مثل همه‌ی مردان ميانماری به جای شلوار لًنگ می‌بندد. هر از گاهی هم ميان کلامش ريسه می‌رود که به نمکش می‌افزايد. جعبه‌ی ابزارش شامل يک جعبه‌ی مقوايی‌ آش و لاش‌ست که به نظر می‌رسد سال‌ها با عشق و علاقه نگه‌ش داشته است.  هر ابزاری که در جعبه‌اش داشت و نداشت را در گوش من امتحان کرد. هر ابزار را به دقت با   دستانش پاک می‌کرد تا استريل شود. دکتر لامين از همه‌ی دانش و توان و ابزارهای خود استفاده کرد تا گوش من را باز کند ولی آن آشغال درون . گوش من سمج‌تر از اين حرف‌ها بود و او را بسی نااميد کرد. امروز در کمال نا‌اميدی به من اعتراف کرد که کاری ديگر از دستش برنمی‌آيد و در تمام طول کار حرفه‌اش با موردی شبيه من مواجه نشده ‌است. اين شد که من بی‌خيال شدم

My ear is blocked and painful. In the morning when I wake up, the first sound is like a bullet in my ear. All the talks and noises in the office is like boom boom. Doctor Hla Myint, is an old myanmar guy who speaks english pretty good. Here in Myanmar it seems that old people speak english much better than the young people. He wears longi like all myanmar men and he has a black bag that a guy always carry for him. In his bag he has a cardboard box, very old one, in which he keeps his tools. He doesn't sterilize his tools when he wants to use them in my ear, and after he's done with them, he cleans them with his hands and puts them back in his box. Every now and then, in the middle of his talk he laughs, somehow cutely for an old guy.

The story of my ear & Dr.Hla Myint is a bit funny since the first time I visited him, my ear was just simply blocked. But now I have visited him 4 times now, each time the pain becomes more severe. And he keeps telling me "sorry".

This time he told me "I have lost my faith, and I have lost my face."

We both decided not to see each other anymore!