A child in the basket

تو ماشين منتظر کاوه بودم که اين آقاهه با دوچرخه رد شد. بچه‌اش هم تو سبد اون جلو نشسته بود و شش تا صندوق پشتش. 

به خاطر تحريم‌های خيلی طولانی برای ورود ماشين، دوچرخه هنوز يکی از وسايل نقليه‌ی اصلي مردم ميانمار است

I was waiting in the car for Kaveh that I saw this man riding a bike. His child was in the basket in front and a pile of boxes at the back. Yet he seemed cool and felt no danger for the child. 
In Burma, due to the sanctions on the car import for a long time, bicycle is still popular between people.  

‌‌‌beautiful homes of the homeless

فکرش را هم نمی‌کردم که زندگی حرفه‌ای من در يانگون شروع شود.

اينجا حتا يک ساختمان دهه‌ی هشتاد هم معماری مدرن و خفن محسوب می‌شود. آدم‌های پولدار ولی دلشان ساختمان‌هايی می‌خاهد که رندرها‌يشان مجله‌ها را 

پر کرده است. ساختمان‌هايی بلند با نماهای تجاری و براق..

ولی من دلم بيشتر با معماری بومی اينجاست.

چند وقت پيش بود که در راه رفتن به سايت يکی از پروژه‌ها خارج از شهر يانگون، يک رديف کلبه‌ ديدم به موازات جاده. کانال آبی از ميانشان مي‌گذشت. بعد‌ها فهميدم که اين کلبه‌های بی‌خانمان‌هاست. کلبه‌هايی که بزرگی هر کدام شايد اندازه‌ی يک نشيمن خانه يا حتا کوچکتر بود با ديوار و سقفی از حصير و برگ. اتاقی در پشت و ايوانی در جلو، پلان خانه همين بود. در و پنجره نبود. هوا بود که می بايست جريان می‌داشت. نبض خانه همان سوراخ‌های ديوار بود که هوا را به داخل عبور می‌داد. جريان هوا درون و زير خانه دمای مطلوبی را فراهم می‌کرد. خًنکايش به اندازه‌ی کولر نيست ولی آنقدر کافيست که روی يک صندلی چوبی جلوی ايوان لم بدهی و بازی بچه‌ها را تماشا کنی. کاری که مردان اينجا خيلی دوست دارند.

I would never think I would start my architecture career here in Yangon, where even a building from 80s would be considered as "modern" architecture. It seems to me that most of the clients who look for an architect, usually look for those kind of commercial towers that you normally see in the renderings in the magazines. Yet I feel the power of vernacular architecture here more than even in my own country.

It was some time ago, when I was going to a project site outside of the city that I saw a row of huts parallel to the road with a water channel in between. I understood later that these are the huts that homeless people build in the suburbs. To me the structure and the materials that they used were super interesting. Each hut which was a house for a family was not bigger than a normal living room. A square room at the back and a verandah in front. That was the whole plan. All the walls were made by woven straw and the roof was thatch, so light and cool.. The air flows inside through the holes of the walls and beneath the hut. That provides the most basic comfort. Not as cool as AC but cool enough to spend all the day, lying on an old wooden chair in front of the verandah, watching children play, as most men do in this country.

The story of my ear & Dr.Hla Myint

امروز من ودکتر لامين تصميم گرفتيم که ديگر هم ديگر را نبينيم. دکتر لامين دکتر گوش و حلق و بينی در بيمارستان پانلانگ يانگون، کسی‌ست که من در دو هفته‌ی اخير چهار بار رفتم سراغش تا هر بار درد گوش من را کمی بيشتر کند و او هم کارش را خوب می‌دانست. چون پير است انگليسی را خوب مي‌داند. شايد هم چون دکتر است. مثل همه‌ی مردان ميانماری به جای شلوار لًنگ می‌بندد. هر از گاهی هم ميان کلامش ريسه می‌رود که به نمکش می‌افزايد. جعبه‌ی ابزارش شامل يک جعبه‌ی مقوايی‌ آش و لاش‌ست که به نظر می‌رسد سال‌ها با عشق و علاقه نگه‌ش داشته است.  هر ابزاری که در جعبه‌اش داشت و نداشت را در گوش من امتحان کرد. هر ابزار را به دقت با   دستانش پاک می‌کرد تا استريل شود. دکتر لامين از همه‌ی دانش و توان و ابزارهای خود استفاده کرد تا گوش من را باز کند ولی آن آشغال درون . گوش من سمج‌تر از اين حرف‌ها بود و او را بسی نااميد کرد. امروز در کمال نا‌اميدی به من اعتراف کرد که کاری ديگر از دستش برنمی‌آيد و در تمام طول کار حرفه‌اش با موردی شبيه من مواجه نشده ‌است. اين شد که من بی‌خيال شدم

My ear is blocked and painful. In the morning when I wake up, the first sound is like a bullet in my ear. All the talks and noises in the office is like boom boom. Doctor Hla Myint, is an old myanmar guy who speaks english pretty good. Here in Myanmar it seems that old people speak english much better than the young people. He wears longi like all myanmar men and he has a black bag that a guy always carry for him. In his bag he has a cardboard box, very old one, in which he keeps his tools. He doesn't sterilize his tools when he wants to use them in my ear, and after he's done with them, he cleans them with his hands and puts them back in his box. Every now and then, in the middle of his talk he laughs, somehow cutely for an old guy.

The story of my ear & Dr.Hla Myint is a bit funny since the first time I visited him, my ear was just simply blocked. But now I have visited him 4 times now, each time the pain becomes more severe. And he keeps telling me "sorry".

This time he told me "I have lost my faith, and I have lost my face."

We both decided not to see each other anymore!

DANGER: Nothingness ahead!

يانگون. شب. خارجي. خيابان ِ بي‏‏چراغ. نور بالا از روبه‏رو. سيل از آسمان می‏بارد

این جا در ميانمار آموختم هنگام رانندگی  آن چه را پيش رويم می‏بينم به 
جای آن که به چشم ببينم بايد بتوانم با قوه‏ی تخيل‏ام ترسيم کنم

Night. No street lights. Cars in opposite direction shining their lights into your eyes. Buckets of water pouring down from the sky..

Here in Burma, I realized that while driving, being able to see in front of you is quite irrelevant. You have to use your imagination!

My family in pixels

همان بهتر که بی‌تصوير فقط چت کنيم. کلمه‌های نوشته شده انقدر غمگين نيستند که ويدئوهای پيکسل نما..

skype with slow internet connection here, is more cruel than ever. ‌

Tropical 'cool' showers

 شبی که به يانگون رسيديم ما را بردند آپارتمان‏مان.  من هم خودم رو بردم حمام. وقتی  وارد حمام شدم با اين صحنه مواجه شدم

مدتی دنبال شير آب گرم گشتيم ... نبود

(شما هم نگرديد، نيست)

بعدن فهميديم در اين شهر آب داغ پيدا نمی‌شود، مگر مخزن آبی از تابش بی‏مروّت خورشيد به جوش آمده باشد

!نفست را در سينه حبس کن و برو زير دوش آب سرد

The night we arrived at Yangon they took us to our apartment: Ta Pin Shwe Thee. We went to check out the bathroom. The shower looked like this

For a while we searched for the hot water tap... We found none.

(Don't try, we already searched quite thoroughly!)

Later we found out that in Burma there is no hot water, unless the water in a container almost boils under the merciless tireless sun.

Catch your breath, and push yourself under the cold water!

Wood.

اين جا در رستوران باشگاه پان لانگ در يانگون نشسته‏ام و آبجو می خورم

به جز من تنها یک زوج (احتمالن پولدار ميانماری) اين جا نشسته‏اند که صدای قژقژ صندلی های چوبی سکوت معذبانه‏شان را در 

گوش جيغ می‏زند

... و من حالم خوب است

I'm sitting here drinking my beer in the restaurant of Pun Hlaing Golf Club in Yangon.

I'm all alone except for a (probably wealthy Burmese) couple. The squeak of their wooden chairs makes the uncomfortable silence between them sound like a sharp blade cutting through their state of mind.

And I... feel good.

‌Burmese modern girl

برای یکی از رندرهای پروژه‌ی دانشگاه احتیاج به یک عکس داشتم. از یک دختر بومی با چشم‌های بادومی و پوست تیره در حال راه رفتن. آتیسان دختر ریزه میزه‌ای که میز جلويی من می‌نشیند را انتخاب کردم. ولی ماچوچو، همکارم گفت که بهتر است یک دختر خوشگل را انتخاب کنی. و من نمی دانستم خوشگلی اینجا چیست و کی خوشگل است. پس خودش رفت و یکی را پسندید و آورد. دختری که نسبت به دیگر دخترها به نسبت امروزی‌تر می‌رسید. با موهای قهوه‌ای و دامن جین و تی‌شرت انگری‌بردز

For some renderings of a university project, I needed a burmese girl who is walking.. I wanted to take picture of Atisan, a girl who sits in front of me but Ma cho cho, my colleague, told me you should select a beautiful girl in the company. I had no idea who is considered to be 'beautiful' here! Since they all look more or less the same to me. And then she suggested this girl with brown hair and angry birds t-shirt. It took me 5 minutes to tell her to pose like walking.

with or without sugar, that's not the question

اينجا آب هندونه گزينه‌ی ثابت من هر روز برای ناهار

‌

Watermelon juice has been by far the most consistent choice of my lunch menu here.

Be careful what U wish for!

    روز بعد روز اول کار  بود و ما بعد از دو شب سختی که گذرانديم شبيه آدم هايی بوديم که دو شب بسيار سختی را گذارنده اند. رفتيم سر کار نشستيم منتظر و ناگهان مستر کيوی وارد شد. کيوی در قاره‌های مختلف اشاره به ‍‍‍پديده‌های مختلفی دارد. در ايران کيوی يک ميوه است، در نروژ يک سوپرمارکت زنجيره‌ای، و در ميانمار يک بيليونر ِ گرد. وارد شد و گفت «کام!» يعنی بياين! سلامش را خورد قرمساق! علی ای حال، سخن به درازا کشيد و من اصل حرفم را يادم رفت

توی راه که ميامديم شرکت از کنار يک شهرکی رد شديم که دروازه داشت و به نظر جای تر و تميزی ميامد. گفتيم کاش خانه‌ی ما اين‌جا بود! توی شرکت مستر کيوی وقتی ديد قيافه مان شبيه آدم هايی‌ست که دو شب سختی را   گذرانده‌اند بهمان گفت برويم فعلن توی مهمان‌خانه‌ی شرکت ساکن شويم
...مهمان خانه توی همان شهرکی بود که گفتيم کاش

ک.

Tomorrow was the first day at work. While going to the company we passed by a gated community called FMI City, which looked like an alright place to live, a place which looked 'normal'. We both wished we could live there instead of 'The Scary Tower'.

We arrived at work, sat in the lobby waiting for Mr. Kiwi. When he arrived he greeted us with "Come!", and we were like 'what the fuck! at least say hello or something!'.

First thing he asked was if our place was all right. We made him understand that it was all fucking NOT right. So he suggested that they will renovate the place and in the meanwhile we go live in the company's guest house.

Later that day, the company's guest house turned out to be in FMI City.

k.

Kimoy, the guide

اولين راهنمای ما که هيچ هم انگليسی نمی‌دانست. در جواب سوال ما، بردمان دم در خانه‌ی يک خارجی ديگر و در زد و وقتی ديد در باز است همين طوری رفت تو. ما را هم برد تو همين طوری.اسمش کيموی بود. پايين برج يک دکه داشت

خاستم ازش عکس بگيرم، خجالت کشيد

Kimoy was our first local guide who didn't know any english. To answer our question of where to change money, he took us to an apartment, nocked, entered and showed us another foreigner. By that time it was a big help.

He had a small shop by the tower. He was shy when he saw the camera.

"Ta Pin Shwe Htee" tower

اولين ساختمانی که وارد شديم برج تاپين‌شوئه‌تی بود. يک ساختمان هشت طبقه 

در حومه‌ی شهر. نمای بتنی که گمانم روزگاری سفيد رنگ بوده. آسانسورهايی که به خاطر مشکل قطعی برق تبديل به انبار شده‌بودند. ما خودمان و 

ساک‌هايمان از پلکان باريکی به طبقه‌ی پنجم راهنمايی شديم.

دو شب را اينجا سپری کرديم. در اين دو شب با حشرات بسيار گوناگونی زندگی کرديم و صد گونه‌ی جديد هم ملاقات کرديم. مارمولک‌ها هم شب‌ها مارا طواف می‌دادند

‌"Ta Pin Shwe Htee" tower was the first thing we saw and the first building we entered. Through a narrow staircase we and our suitcases were guided to the 5th . There we met all kinds of insects we knew and also some new ones.

Oh burma!

برمه با قيل قال کلاغ هايی شروع شد که آمده بودند فرودگاه استقبال ما. بی شمار کلاغ که صدايشان در گوشمان می پيچيد، در آسمانی که داشت  غروب می شد. برمه تا صبح روز بعد در تاريکی فرو رفت

‌Burma started with a lot of crows in the airport sky, screaming loudly, i guess they were celebrating our arrival. It was a sunset though; So burma faded to black till the next morning.